Om me even voor te stellen: Ik ben dus DE moeder.
De moeder van dat “vervelende kind”, om precies te zijn.
Ik ben de moeder van het kind wat je morgens vroeg het klaslokaal binnen ziet springen.
Die er wel eens voor zorgt dat jouw kind huilend uit school zal komen, omdat hij weer iets te ruw is geweest.
Ja, ik ben de moeder van het kind wat je op de grond ziet liggen in de supermarkt.
Het kind wat je vast wel eens hebt horen krijsen, gewoon omdat het leven niet verliep zoals hij het graag had gezien.
Ik ben de moeder van dat kind wat niet stil kan zitten en ook dat kind wat zichzelf op random momenten ten aarde stort.
Ik ben de moeder van dat kind wat niet altijd even goed luisteren zal.
Het kind wat te aanwezig, te afwezig, te druk en te bezig met zichzelf kan zijn.
Maar ik ben ook de moeder van het kind wat jouw kind zal troosten als deze huilt.
Het kind wat een nieuw kindje in de klas op sleeptouw neemt en uit zijn schulpje trekt.
Ik ben de moeder van het kind wat mama een glas water brengt als ze ziek op bed ligt en op random momenten kusjes en knuffels uit zal delen aan een ieder die deze graag hebben wil.
Ik ben de moeder van het kind wat alle baby’s op handen draagt.
De moeder van het kind wat zo blij is om naar school te gaan dat hij zijn enthousiasme niet kan bedwingen.
Het kind wat luidkeels meezingt bij elk liedje wat er bestaat.
Ik ben de moeder van het kind die vriendjes wil worden met iedereen die hij ziet.
En daar absoluut geen onderscheid in maakt.
Nee hij is geen heilig boontje en hij gedraagt zich niet altijd even volmaakt.
Want ik ben de moeder van het kind wat fouten maakt een kind wat van zijn fouten moet leren. En ik? Ik ben de moeder die hem daar graag bij helpt.
Dus hallo iedereen! Ik ben de moeder…
De moeder van dat ‘vervelende kind’, om precies te zijn.
Maar ik zie, ik zie wat jij niet ziet.
Zo ‘vervelend’ als jij denkt dat hij is…
Dat is hij dus niet!
