nou dat dus…
ik begin geen gesprekken meer…
ik vraag niet meer hoe het gaat…
ik ben er klaar mee…
2 maanden na die kwetsende woorden, 
je bent ongevraagd, begint het eindelijk tot me door te dringen… ik was toen niets van je, ik ben nu niets van je en zal ook nooit iets van je zijn… want als dat wel zo zou zijn, zou je (al was het uit principe) wel gevraagd hebben of ik ook mee zou willen om papa te herdenken !!!
Met heel veel pijn in het hart zeg ik je dit:
het ga je goed !!!
