het is maart, 2 maart rond de klok van 22.00u om preciezer te zijn… de OR vergadering is afgelopen… we staan buiten met een paar moeders, roken een sigaretje … niet wetende dat dit mijn laatste sigaret gaat zijn… en er is niks aan de hand… dan kom ik thuis … mijn dochter, Fleur, moet mij helpen … ik kan niet normaal, zonder pijn gaan zitten… vraag haar of ze mijn kussens kan halen boven, want ik wil haar vader niet wakker maken, die ligt ziek op bed, longontsteking, maar gelukkig slaan zijn medicijnen aan…
Op de bank val ik in slaap om de volgende ochtend met nog meer wakker te worden… Ik baal op dat moment, want onze overbuurvrouw wordt 3 maart gecremeerd, maar ik kan niet lopen, dus stuur een berichtje naar een vriendin, dat dit hem niet gaat worden, dat ik niet mee kan, maar in gedachten bij een ieder ben, die het nodig heeft en een kaarsje brandt.
Voor die donderdag en vrijdag (3 en 4 maart) is ook de overblijf afgemeld… nog niet door hebben, dat ik het schooljaar 2015-2016 niet meer ga doen… het hele weekend lig ik op de bank, kan niet op of neer, verga van de pijn… zoveel pijn heb ik nog nooit gehad… en de laatste keer dat ik ziek was, was januari 2006, toen ik amper 6 weken zwanger was van Stan, maar dat was een flinke buikgriep… Wat is er nu toch met mij aan de hand… waar komt die verschrikkelijke pijn vandaan ??
‘s Maandags belt Helmut om half 9 direct de huisarts, maar de assistente probeert hem over te halen om mij naar de praktijk te laten komen… maar Helmut houdt voet bij stuk en de huisarts komt ‘s middags langs en schrikt … Mijn zuurstof is niet goed, het hoesten is niet goed, mijn longen klinken niet goed, dus krijg een antibioticum kuur in de hoop dat deze aanslaat, zoals het bij Helmut ook vooruit ging… Zou het niet beter gaan, dan moest er binnen 48 uur teruggebeld worden. En die dag, 9 maart zitten we dan, bel ik zelf de huisarts, die dus ‘s middags (Helmut is net thuis van zijn werk) langskomt en in ons bijzijn het ziekenhuis belt… de longarts om precies te zijn en dan zegt “het is beter als u nu naar het ziekenhuis gaat, daar gaan ze kijken wat het beste is. Hou er wel rekening mee, dat de kans bestaat dat u zult moeten blijven” 😯
Een vriendin gebeld of zij mij en Helmut naar het ziekenhuis kan brengen… zij schrikt zich wezenloos, want zo zei ze later “je leek wel een wandelend lijk” … Bij het ziekenhuis aangekomen, moeten we mij melden en dan begint het wachten… zittend nog wel, iets wat met heel veel pijn wel lukt, maar ik lig liever plat… en dan ga je de medische molen in… prikje hier, prikje daar… alles wordt in gereedheid gebracht voor een evt. infuus… er wordt bloed geprikt, nog meer geprikt… dan toch een infuus met vocht … en dan… dan zeggen ze vrij laat… “dat wordt een opname” en daar ga je dan, naar de AOA, Acute Opname Afdeling, waar je max 48 uur mag verblijven … en ik blijf daar ook… 2 dagen, op 2 verschillende kamers… en vrijdags, ga ik naar de longafdeling… een zwaar gecompliceerde longontsteking, iedere dag worden er röntgenfoto’s (longfoto’s) gemaakt… bloed geprikt, maar we hebben hoop … Maandag wordt er gezegd, dat als ik beloof die week nog terug te komen op controle ik de volgende dag naar huis zou mogen, maar die dinsdag krijg ik na de longfoto’s en bloedprikken te horen, dat ik toch moet blijven, want er zit echt op 3 verschillende plekken vocht achter de longen … dus die middag is er een longpunctie gepland… hopend dat ze het vocht kunnen verwijderen… en wat doet dat zeer… maar wat een lieve laborant, die mij op mijn gemak probeert te stellen… woont hier nog geen 5 minuten vandaan 😆 Maar hoe lief hij ook is, het doet ontzettend zeer… en niet op 1 plek prikken, op meerdere plekken … dus rug half onder de pleisters 😯 Maar mag de pret niet drukken… als het maar lukt, maar dan komt de arts aan bed “het is niet gelukt, dus we gaan een kijkoperatie plannen” … wat ?! help ?! nee !! Waarom ??
De operatie staat gepland op donderdag 17 maart 11u. De avond ervoor moet ik een liter dubbeldrank leegdrinken, een of ander vies goedje, wat ik ook vlak voor de operatie nog krijg, net als verschillende pijnstillers… en dan word ik opgehaald… Neem afscheid van mijn kamergenoten, want die zie ik niet meer terug, na de operatie zal ik naar een andere afdeling gebracht worden.
Ik heb echter heel lang op de uitslaapkamer gelegen… daar kreeg ik de zorg, die ik normaal op de IC zou krijgen… pas rond etenstijd werd ik naar mijn nieuwe kamer gebracht … een kamer alleen, want ook hier zou ik die zorg krijgen, die ik normaal op de IC zou krijgen… waarom niet naar de IC … geen plaats 😯
Het dringt allemaal niet tot mij door, wat er in de uitslaapkamer door de longarts allemaal is verteld, maar ook van Helmut werd ik niet wijzer, die ‘s avonds kwam. Pas een paar dagen later dringt het tot mij door, na weer een gesprek met de longarts, maar ook met de chirurg en verpleging.
“U mag blij zijn, mevrouw van den Berk, dat u hier nog ligt. u heeft echt een gecompliceerde longontsteking, vocht op verschillende plekken, dus hebben we geen kijkoperatie kunnen doen, maar hebben we u toch helemaal open moeten ‘ritsen’, heeft u nu 2 drains die we gekoppeld hebben. Tijdens de operatie heeft u namelijk klaplongen gehad”
okéeeee ??? dus ??? logeerpartij wordt verlengd 😥
Ongeveer 4 dagen mag ik verhuizen naar een andere kamer, de kamer naast mijn ‘privé kamer’… of beter gezegd, ik mag ruilen met een andere patiënt en kom te liggen naast een ontzettend lieve man, een opa van een klasgenootje van Fleur blijkt achteraf.
Nog altijd word ik iedere dag lek geprikt, maar langzaamaan gaat het beter, voor zover je dat zo kunt zeggen.
Maar wat is het akelig om zolang in het ziekenhuis te liggen, niet thuis bij je gezin te zijn. Vooral als blijkt, dat Fleur, Stan en Helmut het niet zo fijn hebben met de “hulp” die ze krijgen, ik kan mijn kinderen niet helpen met hun huiswerk… Fleur zit met school examens, het is tenslotte haar laatste jaar op de mavo en Stan, zijn toetsen …
dan is het maandag 21 maart… zou ik vandaag nieuws krijgen, dat de drain er uit mag ?? Maar nee natuurlijk niet. Helaas … Nou dan gaan we er maar voor dat we voor de Pasen naar huis mogen. Mijn lieve buurman krijgt verschrikkelijk nieuws te horen. Wat leef ik met die man mee, die ook nog eens in een dorp in de buurt woont. Na een gesprek met onze arts (de lieve man wil dat ik alles hoor, zodat ik hem bij kan staan als hij zijn familie vertelt wat er gezegd is), weet hij zeker, dat het fout zit. Helaas krijgt hij gelijk. Na een gesprek met de arts en zijn familie in de daarvoor bestemde familiekamer, vertelt hij mij, dat hij naar huis mag, zodra alles voor hem thuis geregeld is, bed, zuurstof en alle andere hulpmiddelen die nodig zijn om zijn laatste dagen “goed” thuis door te brengen.
Dan vraagt hij “wat moet ik nu thuis toch eigenlijk gaan doen” en dan zeggen een van zijn dochters en ik, tegelijkertijd hetzelfde “haal alles er uit wat er nog in zit, geniet van je familie, je kinderen, kleinkinderen en van je vrouw” en dan besluit hij dat ze heel snel hun 50-jarig huwelijksfeest zullen vieren…
En dan komt de dag, dat hij weg mag… Hij huilt, want wil mij eigenlijk niet alleen laten, zo’n lieve man. *later hoor ik dat hij nog genoten heeft op het feest, maar in juli dat jaar hebben ze afscheid moeten nemen van hun lieve man, vader en grootvader*
Daar lig ik dan… weer alleen op een tweepersoonskamer. Het paasweekend komt er aan. Oh zou ik dan ook eindelijk naar huis mogen. Maar nee, helaas. De drains, die gekoppeld waren tot 1, worden los gemaakt, en loop ik achter een rollator met daarop 2 boxen, die rotzooi (lees vocht en vuil) opvangen
Eerder die week, ben ik al aan het wandelen achter de rollator, samen met de fysiotherapeute, maar ik mag nog niet met de rollator naar de röntgen afdeling, dan moet ik verplicht in de rolstoel en heb ik de grootste lol met de vrijwilligers die me dan brengen en halen…
Vrijdags mag de ene drain eruit *yes* … dat is dan 1 box minder, maar nog steeds moet ik iedere dag naar de röntgenafdeling gebracht worden, word ik geprikt en wordt 4x per dag mijn infuus verwisseld. Maar nog altijd geen positief nieuws, dat ik naar huis mag, of dat de kans bestaat dat ik naar huis mag. Dus de Paasdagen ben ik nog altijd te vinden op mijn logeeradres. Dus geen paaseieren zoeken met Stan (en Fleur), maar een paasontbijt in je eentje nuttigen. Zo had ik het niet voorgesteld, maar helaas. Het enige positieve van 1e paasdag is, dat de 2e drain er ook uit mag.
Dinsdag 29 maart, krijg ik een what’sappje van Fleur, die schoolexamen Engels mondeling heeft… en wat ben ik verdrietig, ik kan haar niet helpen.. ik kan niet even oefenen met haar voor ze naar school moet 😥 En wat voel je je dan op zo’n moment een waardeloze moeder, zo verschrikkelijk waardeloos. En als dan de chirurg komt, smeek ik hem om naar huis te mogen, maar helaas, hij heeft het niet voor het zeggen. Ik moet wachten tot de longarts langs komt. En dan duurt wachten lang, héél lang. Maar tot die tijd, eerst weer een röntgenfoto, bloedprikken… en het is nog niet allemaal goed… *help*
De longarts komt langs, eindelijk, het is al 11.30u geweest… eigenlijk mag ik nog niet naar huis maar als ik beloof, dat ik de komende 6 weken 4 x per dag de antibioticum inneem, mag ik naar huis, zodra de hechtingen er uit zijn… Natuurlijk beloof ik dat 😀
Dolblij stuur ik het thuisfront een berichtje, dat ik naar huis mag. Helmut zit al in de bus om gewoon langs te komen, dus die haalt in het winkeltje beneden een kaart en wat chocolaatjes voor de verpleging voor al hun goede zorgen.
Dus na, op 1 dag na, 3 weken mag ik eindelijk het ziekenhuis verlaten. Moet wel na 6 weken op controle bij de chirurg en weer 2 weken later op controle bij de longarts. Wat ik daar dan te horen krijg, tot 2x toe, dan dringt het eigenlijk pas goed tot mij door, mag ik blij zijn, dat ik er nog ben, dat ik nog leef, dat ik het überhaupt nog na kan vertellen. Ze hebben een deel van mijn long schoon geschraapt, voor zover dat dat mogelijk was en blijkbaar stuk weggehaald, maar hij is weer schoon… “u blijft echter wel longpatiënt, mevrouw, maar alle verdere controles lopen via de huisarts, dus ieder half jaar longfunctie. En zodra het met hoesten te lang duurt, gaat u direct naar de huisarts” Nadat ik dat beloofd heb, krijg ik een hand en neem ik afscheid van mijn chirurg en longarts… Eventuele spuiten, tegen de pijn in mijn bovenlijf, heb ik nooit gehaald… ik slik wel paracetamol als het te erg wordt/blijft… het eerste half jaar moest ik die sowieso blijven slikken.
En als je dan denkt, dat alles nu rond is… vergis je je…
Wordt vervolgd
