Afscheid
Dinsdagmiddag zijn we rond een uur of 4 met de bus richting Breda vertrokken, nadat we Fleur naar Joyce & Sege gebracht hadden. Van 19.00 – 19.30 uur konden we namelijk afscheid nemen van mijn oma (vaders kant).
Nu had ik haar natuurlijk al wel gezien, een paar maanden terug, maar omdat ze in een rolstoel zat lette ik eigenlijk niet op hoe ze er daadwerkelijk uitzag… der gezicht was natuurlijk heel erg smal geworden, maar dinsdagavond kreeg ik toch nog ff een klap hoor… die handjes van der… jeetje, zulke ‘lange’ vingers… dat komt natuurlijk omdat ze zoveel afgevallen was en haar vingers dus ook heel dun geworden waren… het leek net alsof het alleen maar de botjes waren, die je zag, zo ontzettend dun … woensdag, op mijn vaders verjaardag zijn we rond half 10, toen mijn zusje bij mijn ouders aankwam richting Tongelre gewandeld, de mis begon rond 11 uur, maar mijn ouders wilde toch wel een beetje op tijd zijn… we waren dus veel te vroeg, maar goed, dat vonden we geen van allen echt erg. Omdat mijn oma streng katholiek was, was het ook een echt katholieke mis, wel heel mooi … Samen met mijn 3 nichten, ene neef (de jongste, maar toch ook weer de langste) en mijn zusje moesten we de kaarsen van de 7-armige kandelaar aansteken… en bibberen dat ik deed, zowel op de benen als mijn hand toen ik de kaars aan moest steken. Tranen hebben over mijn wangen gestroomd, helemaal toen we naar het kerkhof gingen en we mijn oma daar achterlieten… nu heb ik geen grootouders meer, waar ik nog ff naartoe zou kunnen… Natuurlijk wisten we dat het ooit zou gebeuren, maar stiekem had ik gehoopt dat ze toch nog langer in ons midden zou zijn. Na de begrafenisplechtigheden zijn we naar het zaaltje gegaan, waar de koffietafel zou zijn. Dit was hetzelfde zaaltje als waar ze hun 30-jarig huwelijksfeest gevierd hebben… Veel vroeger dan verwacht waren we alweer bij mijn ouders thuis, rond 2 uur en nog geen kwartier later belde Helmut Frank, de jongste zoon van zijn oudste broer, om te vragen of hij ons kon komen halen… veel te vroeg naar mijn zin, want ik wilde nog bij mijn ouders blijven, tenslotte was het toch ook de verjaardag van mijn vader, maar nee… meneer moet zijn zin doordrammen… rond 16.15 uur waren we alweer in 7bergen… we hadden dus veel later vanuit Eindhoven kunnen vertrekken.
Rond 17.45 uur zijn Helmut en ik met David en Kirsten meegereden naar ’t Sancta waar om 18.00 uur de avondwake zou zijn voor mijn schoonvader… en daarna naar het mortuarium waar iedereen afscheid van hem kon nemen. Petje af voor Helmut, hij is niet van zijn vaders zijde gegaan totdat de kist gesloten werd. En wat was ik blij dat we rond half 9 thuis waren en ik eindelijk Fleur op kon gaan halen, want wat had ik mijn meisje gemist zeg.Donderdagochtend ben ik Fleur weg gaan brengen naar school, had natuurlijk mijn goede kleren al aan en dan krijg je opmerkingen als ‘wat zie je er chique uit, zeg! ’ en dan is het wel ff moeilijk… Rond half 10 kwamen hun Jan en Marianne aanrijden en zijn we richting mijn schoonmoeder gegaan, waar we om kwart voor 10 moesten zijn… maar helaas verliep het niet allemaal zoals gepland, maar alles is wel goed gekomen. De kerkdienst was heel mooi… de muziek was ook heel mooi, wel heel anders dan bij mijn oma, dat was echt kerkelijke muziek, terwijl het bij mijn schoonvader nederlandstalig en klassiek was… bij het binnenlopen van de kerk, de 4 zonen droegen de kist, draaiden ze ‘ik heb vannacht een engel gezien’ van Frans Bauer… dat is gewoon zo’n mooi lied, dat heeft Helmut gevraagd namens ons… net als tijdens de dienst in het crematorium, daar draaiden ze van Frans Bauer ‘trein naar niemandsland’ ook namens ons, want hij genoot altijd van de treinreizen… Helmut heeft na dit lied een briefje aan zijn vader voorgelezen, wat ik voor hem geschreven heb… (het laatste stukje is overgenomen van mijn brief aan oma)…
Lieve Pa,
Je was altijd in voor een grap of grol. Met mij, maar later ook met Fleur, die jou toen ze net kon praten ‘opa Duif’ noemde. Wat hebben jullie veel gesnoept, vooral ijsjes. Dan zei je “Fleur lust je een ijsje?†en die zie dan geen nee.
Wat hebben we een fijne tijd gehad, hè pa?! Ook al ging het de laatste paar jaar niet meer zoals jij het het liefst zou hebben gewild.
Vaak ben je er weer bovenop gekomen, maar zaterdag kon je niet meer. Rust zacht lieve Pa, dat heb je verdiend. Ik zal je missen!
Helmut.
Tijdens dit voorlezen, brak iedereen, terwijl het gedicht wat Mia voorlas voor haar vader bij niemand iets deed. Het was wel een heel mooi gedicht hoor, daar niet van, maar iedereen vond dat dit beter door iemand anders gelezen had kunnen worden, want het sloeg niet echt op Mia, maar goed, dat doet verder niet ter zake.
Nadat alle mensen afscheid van mijn schoonvader hadden genomen, mochten wij als nabestaanden als laatste afscheid nemen… toen iedereen de aula uit was, brak David helemaal… zo zielig vond ik dat. Hij had het er zo moeilijk mee, dat ik mijn tranen afveegde en tegen hem zei, dat ik er nu voor hem was, zoals hij er woensdagavond ook voor mij was, nadat ik hem over oma’s begrafenis verteld had… hij is zijn maatje kwijt.
Ik weet niet hoe ik het allemaal sluitend moet maken, maar toen we de kerk ’s ochtends verlieten, lieten alle kleinkinderen en het ene achterkleinkind duiven (van hun Toon) los, zo mooi als dat was en 4 verschillende mensen droegen de bloemen naar buiten, die eigenlijk door de kleinkinderen gedragen zouden worden… één van hen was Tien, de dansleraar van Fleur en oude buurjongen van Helmut en dat was voor mij ff heel dubbel, zo mooi…
Rond 2 uur, half 3 waren we weer thuis en kon ik (met ogen zo rood als tomaten) Fleur van school gaan halen en dat was ff lekker hoor… mijn ouders waren ook nog mee naar 7bergen gegaan… die waren ’s ochtends naar 7bergen gekomen, met David en Kirsten naar Breda naar het crematorium gereden, daarna weer mee terug naar 7bergen en rond 4 uur hadden ze de bus weer richting Breda om naar Eindhoven terug te gaan. Helmut ging toen naar zijn oudste broer, omdat zijn moeder daar zat en hier was ik niet echt blij mee, want dan krijg je dus wat ik altijd al gezegd heb ‘ik ben niet zo belangrijk, ik mag het weer lekker alleen uitzoeken’ … en dat heb ik hem ook heel erg duidelijk gemaakt, want ik kon ’s woensdags niet ff bij mijn ouders blijven… ik heb niemand op wie ik terug kan vallen en dat is in deze tijd wel heel zwaar… Nu heb ik een heel lieve buurvrouw, die zei, ‘dan kom je ff lekker bij ons zitten, want over de muur praat ook niet echt makkelijk en Fleur zit hier toch in het badje…’ (ze hebben een redelijk groot zwembad gekocht voor Iwan (geen kind of eigenlijk nog wel, maar dan een kind van 30 jaar)… ’t zal voorlopig ook nog wel ff moeilijk blijven, maar goed, dat hoort er allemaal bij, denk ik dan maar…
Zo, nu hoop ik binnenkort allemaal leuke dingen te vertellen, maar dat zal wel gaan lukken denk ik… Ik kan het danscertificaat van Fleur nog inscannen en de schoolfoto’s, want die zijn ook weer klaar… en heel mooi geworden. Over het kinderfeestje van Quincy waar Fleur woensdag ook bij was (gelukkig was ze uitgenodigd hihihi dus was het blijven logeren al helemaal geen probleem) was super… enige pijnlijk moment was dat ze van een boomstronk afgevallen was en ze ff naar mama wilde, die dus niet thuis was, maar ze vond het ook best dat Joyce der troostte… a.s. woensdag is haar eigen kinderfeestje en daarvoor moeten we nog vrij veel dingen voorbereiden, maar dat zijn wel leuke dingen die we in het vooruitzicht hebben…
Misschien dus later vandaag de foto’s en het danscertificaat… Hugs  Â
Â
Â
Â
