Het blijft een ellende…
Vanochtend zijn we om 8.50uur met de trein richting Eindhoven vertrokken, via Lage Zwaluwe, want dat scheelt toch weer ruim 25 minuten. Om half 11 waren we bij mijn ouders… jeetje, wat schrok ik zeg, toen ik papa zag… wat is hij in een week tijd veranderd. Door de medicijnen heeft hij een dikker koppie gekregen en een buik, maar goed, dat zijn de medicijnen dus daar is verder niks aan te doen.
Verder huilt hij veel, wat logisch is…Omdat we binnen niet meer roken, vroeg mama of ik mee naar buiten ging en daar kwam ik dus te weten dat hij dus absoluut geen chemokuur meer krijgt voor de ingekapselde tumor, want dat gaat niet en bestralen doen ze het ook niet meer, daarom is dus nadrukkelijk gezegd, dat hij van dag tot dag moet gaan lezen. De huisarts heeft er bij papa ook nog eens op gewezen, dat ze dus echt voor hulp moeten gaan kijken, want dat heeft hij nodig, maar mama ook…
Moest dit dus ff goed verwerken, want je krijgt dus echt het gevoel nu dat het echt niet lang meer gaat duren. Snel moe, hoest continue bloed op en das dus echt niet goed… Maar hoe moe hij ook is, hij geniet enorm van ons als we er zijn en met name van Fleur en Stan… Fleur heeft heel trots de tafel van 4 laten horen aan opa en Stan heeft continu los gestaan en soms een paar stapjes los gezet… deed natuurlijk ook dingen die niet mochten, maar goed, dat hoort erbij en hij genoot ook daarvan.
Rond 1 uur werd er op de raam geklopt en stond mijn zusje daar, ik zwaaide, ze keek me toch lelijk aan en zei toen iets tegen iemand (achteraf bleek dat der vent). Ze kwam binnen en er werd door haar echt niet veel gezegd. Ik dus heel beleefd (zoals dat hoort, vind ik) vragen hoe de uitslag van de foto’s van der voet waren… kreeg ik wel antwoord op, maar vraag niet hoe. Niet veel later vroeg mama of ik alsjeblieft koffie wilde inschenken voor mijn zusje, mama en papa, dus dat ging ik doen… Komt mama me achterna gelopen de keuken in, dus ik vraag waar Oscar (vent van mijn zusje) is… die kwam niet binnen omdat wij er waren. Nou ja, laat hij zich kennen… Mama had gevraagd of hij het dan niet voor Peter (ons pap) wilde doen, niet dus. Mama vroeg of papa dan niet belangrijk was dan… Nee, niet zo belangrijk om binnen te komen als ik er ben… DUHHHHH… dat heeft het dus over mijn vader… Mijn moeder was pissig… nou dan tolereer ik je ook maar alleen vanwege Anneke en verder niks meer… Leuk is dat hè… en zo iemand durft van mij te verwachten dat ik excuses en zo maak.. laat me niet lachen…
Op datzelfde moment heb ik mama verteld wat wij van plan zijn… we willen dus 1e kerstdag naar Eindhoven komen en 2e kerstdag weer naar huis, maar ja, als Oscar niet komt als wij er zijn, kan dat natuurlijk niet (vind ik)… zegt mijn moeder, nou dan komen ze toch niet, dan gaan ze maar naar zijn ouders die hij eerst overal zwart heeft lopen maken om vervolgens te doen alsof er nooit iets gebeurt is en ze alles te geven waar ze om vragen … ik zou het nog een keer vragen als ik zou bellen, zodra we thuis waren…Omdat papa nog altijd niet gerust had zijn wij rond half 2 gaan lopen, want ‘s middags zouden mijn peettante en der man komen en het was al druk genoeg geweest zo met 2 kinders, die toch aandacht opeisen, al genoot papa er van, hoor… hij was bekaf…
Toen we thuiskwamen heb ik mijn moeder gebeld om te zeggen dat we er weer waren en toen vertelde ze dat Oscar vanuit de auto had getoeterd toen hij Anneke kwam ophalen, hij is niet eens meer binnen geweest… Vraag ik mama of ze nog over de kerst nagedacht heeft, had ze niet, maar ze vond het wel geweldig als we ook echt 2 dagen zouden komen, dus wij gaan gewoon hahaha…
We gaan nu iedere zondag naar Eindhoven, behalve het weekend, dat Sinterklaas aankomt, dan ga ik zaterdags alleen naar Eindhoven. Helmut gaat met de kinderen hier naar de intocht kijken en naar de borgh en ik ga met mama inkopen doen voor 5 december, wat we 2 december vieren… wordt een verrassing voor Fleur, want die denkt dat we dan gaan voor mijn verjaardag (ze kunnen de 1e niet naar hier komen) en dat we voor opa & oma gaan omdat ze 3 dec. 37 jaar getrouwd zijn…
‘t zou mooi zijn, als Stan volgende week echt overal heen loopt ipv kruipt, maar we zijn er druk mee bezig… ook zou ik het geweldig vinden als ie opa en oma gaat zeggen, we oefenen dagelijks, maar er komt van alles uit dat mondje aan geluid behalve ‘opa en oma’… Fleur wil iedere zondag een tafel laten horen aan opa… In de trein hadden we vandaag tafels 1 tm 8 gehad, die gingen goed, bij de tafel van 9 had ze 2 foutjes, dus die wilde ze maar niet meer doen hihihi.
Fleur doet er echt alles aan om ervoor te zorgen dat opa niet gaat huilen en als ie huilt, dan troost ze hem… Nu is hij kaal, precies op de plekken van de bestralingen, en daar is papa kwaad om en dat zei hij dus ook tegen Fleur (huilend) zegt ze, nou opa, dat geeft toch niet, komt wel weer terug, hoor en anders moet papa ook maar helemaal kaal ipv een paar mm haar op zijn hoofd. Dat kwam er zo ontzettend lief uit, dat mama en ik maar naar buiten gingen… En dan zie ik dus ook weer een ander kind dan thuis…Morgenavond bel ik ze weer, heb ik gezegd, maar kans zit er dik in, dat ik morgenvroeg alweer aan de telefoon hang… niet alleen om te vragen hoe het gaat (zoals ik iedere dag doe), maar ook om te vragen of ik dan van hieruit telefoontjes voor mama moet plegen of niet… vandaag zei ze nog, dat dat niet hoefde, maar dat kan morgen alweer anders zijn…
Zo tot zover was dit (alweereen update)… zal van de week ook weer wat foto’s van de kids hier wegzetten, want ze zijn echt gegroeid, zowel Stan als Fleur… die wordt toch lang!!
Allemaal nog een fijne zondagavond en tot snel!!
Hugs
