SevenHillsAngel©

 Eerste kerstdag hebben we bij mijn ouders gevierd.
Het cadeau wat we voor ze hadden, is goed in de smaak gevallen. Papa was er heel blij mee, maar werd vrij snel ook heel emotioneel. Hij had mama ook cadeautjes voor ons laten kopen… ‘n laatste kerstcadeau voor een ieder van ons, wat blijvend is… Ik heb een heel mooie armband gekregen, die bij mijn ring past, die ik kreeg toen ik 5 jaar geleden 30 werd. Helmut heeft een supermooi horloge gekregen, Fleur een kettinkje –> ‘n leren ketting met daaraan een ringetje met 3 hangertjes, ‘n sterretje (staat symbool voor opa Pietje), ‘n slippertje (staat symbool voor de 2 strandvakanties die Fleur met mijn vader gehad heeft) en de steen lila (steen van de maand juni omdat ook mijn vader in juni geboren is) en Stan heeft een armbandje gekregen met een plaatje waar we zijn naam in moeten laten graveren en de datum dat hij het gekregen heeft.Nadat Helmut een van de foto’s die ze gekregen hadden in de lijst gedaan had, begon papa weer te huilen, nu toch wel iets heftiger… “Dit is de laatste keer dat ik jullie zie” zei hij, “andere foto’s van Fleur en Stan samen krijg ik niet meer te zien”.. Jeetje wat was dat moeilijk… Heb huilend geprobeerd papa te troosten, maar lukte niet echt… Niet veel later viel hij in slaap, Fleur ging boven spelen, Helmut hield zich met Stan bezig en ik ben met mama in de keuken (bovenlichtje open en afzuigkap aan) een sigaretje gaan roken. Ze zei, dat ze hoopte dat papa opgenomen kon worden, dat ze wat rust in der lijf zou krijgen, wat heel logisch is, want ze wordt ‘s ochtends wakker met de gedachte ‘leeft hij nog’ en komt ‘s middags thuis met het idee ‘zit hij recht op in bed en zwaait hij’… is niet gezond natuurlijk… En toen sloeg het noodlot toe gisteren toe…
Oscar belde naar hier om te vertellen dat papa en mama met een taxi naar de huisartsenpost waren, omdat hij het zo benauwd had en hij en Anneke waren met de auto vanuit hun huisje daar naartoe gereden. Papa zou direct per ambulance naar het Anna Ziekenhuis in Geldrop gebracht worden, want het ging niet goed…
Rond half 6 belde mama me op en vertelde dat ze zich zo schuldig voelde dat ze dat tegen mij gezegd had, maar dat hoeft ze natuurlijk niet, want zij kon hier ook niets aan doen… Maar snap haar wel, want ook ik voel me enorm schuldig, want wij waren geweest en de volgende dag moet ie naar de dokter en vervolgens naar het zkh… Net als 8 dec. toen wij geweest waren, kreeg hij zondags een aanval… *zucht*… Het is niet leuk.
Ook zei ze, dat papa vol blijft houden dat hij 1 januari niet gaat halen en ik ben zo ontzettend bang dat hij gelijk gaat krijgen… *nog diepere zucht*
Het gaat zo slecht met hem… hij heeft een heel slechte long- en luchtweg conditie, dat als zijn hart (wat nog erg sterk is) er mee ophoudt ze hem niet kunnen reanimeren. Dat is wat me gisteren door mama verteld is, maar vanochtend vertelde ze me weer wat meer (een uurtje geleden ongeveer). Ze heeft de zuster gevraagd, waarom ze zoiets hebben kunnen zeggen, omdat het toch ondanks de benauwdheid allemaal ‘goed’ ging. Nu blijkt dus dat hij grote tumoren in zijn hoofd heeft, dus ze hebben de vorige keer de waarheid (naar mijn mening) niet verteld. Hoe kunnen ze toen tegen iemand zeggen dat het uitzaaiïngen zijn en nu dat het tumoren zijn… Ik kan daar met mijn pet niet bij… vertel iemand toch direct de waarheid, want dit is iemand nog meer pijn doen (geestelijk) dan dat ze al hebben. Snappen jullie een beetje wat ik bedoel?????

Leave a Reply