‘t is weer lekker vroeg, maar goed, ben heel blij, dat Stan voor de verandering eens ook vroeg wakker was… slaapt redelijk goed de laatste tijd, en normaal baal ik er van als hij zo slecht slaapt, maar nu dus (raar) niet…
‘k slaap al sinds woensdag niet *zucht* misschien ook wel logisch, maar fijn is het niet… lig alleen maar te draaien en te malen…
Heb donderdagavond papa een smsje gestuurd in de hoop dat ie er eentje terug zou sturen, maar hij belde… wat had hij het moeilijk, benauwd… ik moest hem echt laten praten en zelf niets zeggen, anders was er geen touw aan vast te knopen wat hij bedoelde… hij huilde omdat mijn peettante en der man geweest waren met mijn peetoom (die laatste ziet hij niet veel) en bij het afscheid nemen klopte het niet… normaal zegt ie altijd ‘helmut de groetjes, de kids een knuffel en kus’… nu was het ‘doe iedereen de groeten, tot ziens’… *snik*
Kon er niet met Helmut over praten, want die lag op bed, moest weer om 22.00 uur beginnen…
Later die avond vertelde mama door de telefoon hoe blij hij was dat ik gesmst had en toen ik zei, dat hij mij gebeld had ipv een smsje terug te sturen, zei ze dat ie dat persé wilde, tja en wie ben ik om hem dat te verbieden he, maar wil zo graag dat ie zijn krachten dan spaart voor diegenen die hem op komen bezoeken in het ziekenhuis.. Ook vertelde mama dat de huisarts geweest was (bij haar die middag), dat ze het notariskantoor te pakken had gekregen en dat wordt allemaal op orde gebracht… papa weet namelijk precies wat ie met zijn spullen wil …
Gisterochtend kwam helmut thuis van zijn werk om 7.45 uur en vroeg mij of ik wist wie hem gesmst had… nou wist ik veel… ik was het niet, want mocht het niet van hem *lol* dus heb zelfs om 0.00 uur niets van me laten horen … maar papa had hem een uur daarvoor gesmst om hem te feliciteren en dat vond ik wel zo stoer! Belde rond half 9 mama op om haar dat te vertellen en dat vond ze toch wel knap, dat ie dat onthouden had. Een uur later belt ze me op en zegt ze dat ze telefoon gehad had van een collega van papa… Hij zou zijn collega gebeld hebben donderdagavond en klonk allemaal heel warrig, maar leek erop of hij afscheid aan het nemen was… misschien denkt papa ook wel dat hij ons niet meer te zien krijgt dat hij ‘tot ziens’ zei van de week door de telefoon… jeetje…
Gistermiddag heb ik mama gebeld om te vragen hoe het ging, maar ze klonk anders dan al die keren daarvoor… ze had visite van der nicht en haar man (de dochter van die tante die pas is overleden)… mama was vergeten hun op de hoogte te brengen dat papa in het ziekenhuis lag, maar het voelde zo goed, dat mama wat ‘opgeluchter’ klonk … Rond 5 uur belde ze me terug om te vertellen dat ze het wel fijn vond dat zij waren geweest… nu komen ze vanmiddag ook naar het zkh, want we mogen toch niet allemaal te lang bij papa (ligt op cardiologie omdat er op de andere afdeling geen plek was) blijven en zij wilden toch ook heel graag mijn kinderen zien, want tja, aan foto’s zie je niet hoe kinderen zijn hè, al straalt het er bij Fleur en Stan op foto’s soms toch ook wel van af hahaha… maar goed… ik vertelde mama, dat helmut zijn horloge nu precies goed zit en dat we straks om 9.15 uur als de juwelier opengaat Stan zijn armbandje gaan ophalen, zodat papa dat kan zien…
Het hangertje met foto van Stan is pas over een paar weken klaar (hiervoor had ik geld van papa en mama gekregen voor mijn verjaardag)… hoop dat ie dat nog mee mag maken, maar heb er een heel hard hoofd in..
Ik ben namelijk heel bang, dat als wij straks in de trein terug naar huis zitten of al thuis zijn, dat de telefoon gaat en we terug naar eindhoven moeten *zucht*… ik hoop zo van niet, maar die angst is er wel.
Gisteravond belde mama me vanuit het ziekenhuis (half 9 of zo), dat ze woensdag een gesprek heeft met de longarts, want ze willen nog een dag of 2 afwachten of de antibioticum aanslaat… tot op heden dus niet… en er komt vandaag een internist bij papa (ook al is het zaterdag), want hij blijkt suiker te hebben en dat vind ik zo frapant… 2 weken geleden had ik papa aan de telefoon nadat hij allerlei onderzoekjes gehad had en toen zei hij zelf al dat ie dat dacht… maar goed… nu denken mama en ik (hoezo pessimistisch) dat woensdag te laat is, maar goed, heb dus vannacht weer liggen draaien en malen en misschien is het toch een sprankje hoop, dat ie toch 1 januari haalt en misschien toch nog wel langer in ons midden is…
‘t is zo ontzettend dubbel allemaal… kan ook niet echt omschrijven wat ik nu wel voel en niet voel…
Ben wel heel blij, dat ik 1e kerstdag alles tegen papa gezegd heb wat ik wilde zeggen… ben heel opgelucht, dat ik Fleur eerlijk alles heb verteld, al was dat wel heel moeilijk en aan haar gedrag te merken wist ze het al… als ik dan terugdenk aan de treinreis terug naar huis dinsdag ‘gaan we nog ff terug naar opa, ik mis hem zo’… en woensdag toen de telefoon ging en oscar vertelde dat papa opgenomen werd ‘mama, is opa … je weet wel?’…
‘t Kind heeft het aldoor geweten, ik weet het zeker… Ze is ook heel blij, dat we vandaag gaan en dat we dan 1 januari weer gaan… mama heeft zichzelf 31 dec. uitgenodigd bij mijn zusje, waar ik van baalde, want ik wilde oud&nieuw wel graag bij mama vieren dan, zodat ze niet alleen zou zitten, maar helmut zei ‘lieverd (zegt ie bijna nooit), zeg tegen je moeder dat we gewoon 1 januari komen, want als ze nu afzegt krijg je nog meer gezeik met die 2’… dus ik vertel dat mama door de telefoon ‘helmut heeft wel gelijk, want hij zoekt alles uit de kast om ruzie te veroorzaken en dan kan ie niet weer beginnen’… En weer iedere keer als ik haar aan de telefoon heb ‘ben ik toch blij, dat ik gewoon mezelf kan zijn als ik jouw aan de telefoon heb… dan kan ik gewoon huilen’… moest toen wel ff hard lachen hoor… ‘ik weet precies wat je bedoelt, mam, want eigenlijk wil je dat niet hè, wil je je sterk houden voor je kinderen, hè?’ vraagt ze hoe ik dat weet *lol*… tja, laat ik er nu toch zelf ook 2 hebben!! moest ze wel lachen…
Ben wel heel blij, dat ik 1e kerstdag alles tegen papa gezegd heb wat ik wilde zeggen… ben heel opgelucht, dat ik Fleur eerlijk alles heb verteld, al was dat wel heel moeilijk en aan haar gedrag te merken wist ze het al… als ik dan terugdenk aan de treinreis terug naar huis dinsdag ‘gaan we nog ff terug naar opa, ik mis hem zo’… en woensdag toen de telefoon ging en oscar vertelde dat papa opgenomen werd ‘mama, is opa … je weet wel?’…
‘t Kind heeft het aldoor geweten, ik weet het zeker… Ze is ook heel blij, dat we vandaag gaan en dat we dan 1 januari weer gaan… mama heeft zichzelf 31 dec. uitgenodigd bij mijn zusje, waar ik van baalde, want ik wilde oud&nieuw wel graag bij mama vieren dan, zodat ze niet alleen zou zitten, maar helmut zei ‘lieverd (zegt ie bijna nooit), zeg tegen je moeder dat we gewoon 1 januari komen, want als ze nu afzegt krijg je nog meer gezeik met die 2’… dus ik vertel dat mama door de telefoon ‘helmut heeft wel gelijk, want hij zoekt alles uit de kast om ruzie te veroorzaken en dan kan ie niet weer beginnen’… En weer iedere keer als ik haar aan de telefoon heb ‘ben ik toch blij, dat ik gewoon mezelf kan zijn als ik jouw aan de telefoon heb… dan kan ik gewoon huilen’… moest toen wel ff hard lachen hoor… ‘ik weet precies wat je bedoelt, mam, want eigenlijk wil je dat niet hè, wil je je sterk houden voor je kinderen, hè?’ vraagt ze hoe ik dat weet *lol*… tja, laat ik er nu toch zelf ook 2 hebben!! moest ze wel lachen…
In ieder geval zorgen we dat we om 9.15 uur bij de juwelier zijn om het armbandje van Stan op te halen en om 9.47 uur de trein te halen…Â
Ik hou jullie als vanzelfsprekend op de hoogte!!
Hugs
