SevenHillsAngel©

Allerlaatste update

Afgelopen woensdagavond werd ik rond half 8 gebeld door de man van mijn zusje… Helmut moest van mij de telefoon aannemen, want ik had geen zin om Oscar zijn stem te horen… Helmut werd boos, toen Oscar zei waarom hij belde, want Helmut vindt dat Anneke mij hierover had moeten bellen, maar goed… ik kreeg Anneke aan de telefoon en die vertelde, dat ik als het mogelijk was zo snel als ik kon in Geldrop moest zijn, want papa had naar mij gevraagd… Hij wilde mij nog zien en afscheid van mij nemen. Ik heb toen naar David gebeld en die kon niet rijden, want was geopereerd aan zijn knie, dus ik zei, dat ik dan ff verder zou zoeken en hij wenste me sterkte… Ik sta nog met de telefoon in mijn hand en vraag Helmut wie ik dan zou kunnen bellen, als direct de telefoon weer gaat… David, dat Kirsten wel kon rijden… Tuurlijk, waarom dacht ik daar niet aan, hij gelukkig zelf ook niet, maar Kirsten dus wel… Niet veel later waren ze hier en binnen minder dan 3 kwartier (normaal is het toch wel een uur rijden) stond ik in Geldrop in het ziekenhuis… Wilde ik mijn zusje smsen of ze me bij de lift boven op wilde wachten toen mama op de begane grond nog uit de lift stapte, ze wilde ff buiten een sigaretje roken… dus ik weer ff mee naar buiten… Anneke en Oscar waren al naar huis, mama had ze naar huis gestuurd, want nu was ik aan de beurt om met papa te zijn.Eenmaal terug binnen zijn we naar papa gegaan en hij begon direct te huilen, dat ik er was… Wie had ik in vredesnaam zo gek gekregen om mij naar Geldrop te brengen… die dat gedaan had was niet goed bij zijn hoofd, maar wel heel lief… dat waren dus zijn eerste woorden… Hij was heel blij dat ik er was, dat kon ik uit alles merken… Hij had het heel erg benauwd, kreeg bijna geen adem en was zo bang dat hij zou stikken… Toen vroeg hij of mama me verteld had wat er gezegd was de dag ervoor (1 januari, toen wij ‘s middag net weg waren is er een verpleger geweest, die hem dus een aantal opties aan moest bieden) gezegd was… Ja, dat had mama dus… hij kon nog naar een hospice (weet niet of ik het goed schrijf) of euthenasie… Mama had mij gevraagd wat ik van euthenasie vond, want dat is wat papa heel graag wilde… Vind het niet leuk, natuurlijk, omdat te horen, maar kon me helemaal indenken dat papa dat graag wilde… hij had het al zo ontzettend benauwd en de angst die hij had om te stikken, nee het is goed zo… Ik sta achter zijn besluit. Heb hem dat ook meer malen moeten zeggen, want hij bleef hier om vragen.Nadat we daar een tijdje gezeten hadden vroeg mama wie er nu wel nog mochten komen bij papa en wie niet… mama dacht echt, dat het alleen mamazelf, anneke en ik waren die nog mochten komen, want dat hij Oscar, Helmut, Fleur & Stan niet meer wilde zien wisten we al… zij 4en moesten hem zich maar herinneren zoals hij was voordat hij opgenomen werd… kan natuurlijk niet, want ze waren alle 4 nog geweest in het zkh, maar wij (mama en ik dus) begrepen heel goed, dat hij niet wilde dat ze hem steeds meer achter uit zouden zien gaan… Toen zei hij dus dat hij naast anneke, mama en mij ook nog heel graag tante sjan (mijn peettante, zijn zus) en die lange slungel (ome piet, mijn peetoom zijn halfbroer) wilde zien… dus mama belde tantje sjan om te zeggen dat als ze papa nog wilde zien, de volgende dag smiddags nog kon langskomen…  Vlak voordat we naar huis gingen, moest mama nog wat aan de verpleegster vragen en zei papa weer tegen mij dat hij zich laf vond, omdat hij er tussen uit wilde knijpen… Heb hem toen gezegd, dat dat niet laf was, maar dat hij moest doen wat hij dacht dat het beste was voor hem en als dit de oplossing was, was het goed… dat wij achter zijn besluit stonden, hoe moeilijk het ook is…

Over de muziek hebben we nog wel ruzie gehad, want ik heb dus mijn gal eens ff gespuit… zaterdag zei ze dat we alle 3 (mama anneke en ik) 1 liedje uit zouden zoeken voor de crematie, anneke had ‘water’ van marco borsato, mama ‘de steen’ van paul de leeuw en ik wilde graag ‘trein naar niemandsland’ of ‘heb vannacht in mijn dromen’ (ofzoiets) van frans bauer, wat al direct afgekapt werd door mama, want papa had niks met frans bauer… dinsdag zei ze in ene dat ze maandagavond besloten had welke 3 liedjes er gespeeld zouden worden… *grrrr* water, de steen en afscheid nemen bestaat niet… ik over de zeik, want dat heeft zij dus niet alleen besloten (dacht ik), want anneke had water uitgekozen, had ze zaterdag nog gezegd… Nu zei ze dus wat anders, maar ik was zo kwaad, dat ik ff niet voor reden vatbaar was… en woensdag heb ik dat dus maar ff gezegd… beetje boos, was mama wel, want water had ze zelf uitgekozen… ik zei dus dat ze dat dan toch echt anders had moeten zeggen zaterdags, maar goed… we zijn er uit… 3 liedjes van mama, 1 van anneke en 1 van mij…

Gisterochtend ging rond 9 uur de telefoon… een van de verpleegsters van papa belde om door te geven dat we om half 5 een gesprek zouden hebben met de longarts … mama zei dat ze dat wel laat vond, omdat we gisterochtend om 11 uur ook al in het ziekenhuis moesten zijn voor een gesprek met de transferverpleegkundige… dat vond Joyce, zo heette de verpleegster die belde, dus ook en zei dat ze wel wat zou regelen en ja hoor… om 10.10 uur belde ze alweer op (wij waren ons klaar aan het maken, want om half 11 zou anneke ons komen halen), dat het gesprek van 11 uur niet door ging, zij had het voor mama gecanceld… die transferverpleegkundige was hier boos over, maar Joyce had gezegd, dat het onnodig was om een gesprek aan te gaan met mensen van wie een dierbare niet meer naar huis zou gaan… dus mama zei tegen Joyce dat zij dat zelf ook gezegd had, maar dat zij (die transferverpleegkundige) hoe dan ook gelijk wilde krijgen…

Toen Anneke ons kwam halen zeiden we dus dat we om 11 uur dat gesprek niet hadden, dat het gecanceld was en we gewoon naar papa konden… Bij hem aangekomen vond hij het fijn dat we er alle 3 waren, keek wel heel verbaasd en vroeg waar tante sjan was… dus toen mama zei, dat die smiddags zou komen werd hij een beetje boos… en hij werd nog bozer toen hij begreep dat het gesprek met de dokter ook niet ‘s ochtends zou zijn, maar om half 5 smiddags… hij keek naar die klok en als blikken konden doden, waren we er allemaal aan geweest, want het was op dat moment 11.15 uur en zou hij dus nog voor zijn doen, heel lang moeten wachten, dus vroeg ik of de klok er af moest zodat ie niet zo op de tijd hoefde te letten… die mocht direct uit het raam gegooid worden van hem… hebben we maar niet gedaan, maar met de rugkant naar papa toe weggezet op de tafel, zodat wijzelf nog konden zien hoe laat het was… In tussen had ik Helmut gebeld dat ik toch wel graag wilde dat ze met z’n 3tjes zouden komen, ook mama wilde dat heel graag, omdat we pas aan het eind van die middag het gesprek zouden hebben… ze zouden rond half 3 bij ons mam thuis zijn en wij zouden er dan ook ongeveer zijn, want we zouden de bus van 14.00 uur nemen… dat gebeurde dus niet, anneke bracht ons thuis… En nou komt het… moest wel lachen toen ik het hoorde… mama en ik zouden ‘s avonds de muziek luisteren, die zij uitgekozen had en die ik uitgekozen had, maar terwijl ik helmut en mijn kleine schatten tegemoet ging lopen heeft mama de muziek die ik graag wilde horen tijdens de crematie zitten luisteren… de originele versie… en daar kwam ik pas achter toen we allang weer in het zkh zaten… (helmut, fleur en stan waren rond half 3 bij mama thuis en om 14.50 uur gingen mama en ik alweer met de bus richting zkh… ) Mama en ik kwamen binnen bij papa en de verpleegster kwam ons gelijk achterna… hij had tante sjan de stuipen op het lijf gejaagd… hij had gezegd ‘om 17.00 uur is het gebeurd’… dus de verpleegster (joyce was er nog steeds) kwam ff checken of ze het ons wel goed uitgelegd had, want ze was echt geschrokken… dus wij zeiden dat we het precies zo die ochtend tegen papa gezegd hadden hihhiih… zo grappig… tja, dat is papa… hij zei ook direct ‘die muts gelooft toch ook altijd alles hahaha’…om half 5 was de dokter er nog niet… om 5 uur nog niet, maar pas om half 6 kwam hij er aan… zijn spreekuur van de poli was uitgelopen en bood daarvoor zijn excuses aan terwijl ie daar niks aan kan doen (al kan ik niet tegen wachten op zulke momenten, maar goed…)… Hij vroeg toen wat papa wilde en papa zei heel moeilijk (hij had het weer zo benauwd) dat de dokter er maar een punt achter moest zetten, hem een spuitje moest geven… Dat ging niet, daarvoor is wettelijk gezien een vergunning voor nodig en dat duur minstens 7 werkdagen, maar er was nog een optie… geen morfine prikken meer, maar morfine via het infuus en zodra papa het benauwd krijgt wordt het verhoogd… hij zal dan op den duur in slaap vallen met de kans dat hij nog een paar keer wakker wordt, maar kan ook zijn dat hij dat niet meer wordt… Of papa dat dan wilde… Ja, als dat dan een optie was (hospice wilde hij absoluut niet), wilde hij dat wel, want dan wist hij zeker dat hij niet zou stikken en het niet zou voelen als hij het benauwd zou krijgen… We bedankten de arts en zaten daar maar te zitten eigenlijk… tot de verpleger (leuke, vriendelijke knul wel) kwam vertellen dat hij en een van de verpleegsters de morfine zou komen aansluiten, maar dat als we nog iets tegen papa wilden zeggen, dan moesten we dat op dat moment doen, want tja, mocht hij niet meer wakker worden, dan kon het niet meer… mama huilen met van die uithalen, anneke ook en ik… bij mij liepen er alleen maar tranen over mijn wangen, geen geluid… vraagt anneke (zonder mij aan te kijken) ‘waarom huil jij niet’… tja, moet je niet doen met een snik ik de stem ‘ze stromen over mijn wangen de tranen’… wij zijn toen met z’n 2tjes de gang op gelopen, toen brulde ik wel… en mama kwam ons halen toen zij klaar was.. anneke en ik hebben nog samen bij papa gezeten, maar duurde mama te lang en toen knapte er iets bij mij… ik wilde toch nog ff een paar minuten alleen met papa… begon hij weer, dat hij zich laf voelde, dus ik weer vertellen dat hij dat echt niet was… Wat ik niet van plan was, ik wilde het droog houden, want ik had tenslotte alles al gezegd met de kerst toen we bij hun waren, maar ja, lukte dus niet… de tranen bleven stromen en snikken, dat ik deed niet normaal meer… heb nog een keer gezegd hoeveel Helmut, Fleur, Stan en ik van hem houden, dat we trots op hem zijn en dat ik blij ben een vader gehad te hebben als hij…  en dat ik geen afscheid van hem nam, want dat ik hem ooit weer zou zien… ‘tot ziens pap’

Toen ben ik naar buiten gelopen om tegen mama en anneke te zeggen, dat ik klaar was en bedankte ze… kreeg natuurlijk commentaar, dat ik ze niet hoefde te bedanken… mama, anneke en ik zijn toen beneden in het restaurantje gaan zitten… en toen kwam ik er dus pas achter dat mama ‘s middags mijn muziek had zitten downloaden en luisteren en de tekst had zitten lezen… ze vertelde tegen anneke, dat ik dit lied heel graag wilde bij de crematie en anneke’s reactie verbaasde me (dacht dat ze het er niet mee eens zou zijn, want zeg ik zwart zegt zij wit, zo is dat eigenlijk altijd al geweest)… ‘ooh dat is inderdaad een mooi nummer, ja dat wil ik ook wel!!!’ Dus het worden 5 liedjes… tenminste als dat nu niet veranderd is)… De steen van paul de leeuw, water en afscheid nemen bestaat niet van marco borsato… het ave maria gezongen door maria callas en somewhere over the rainbow van judy garland uit de wizard of oz….

toen terugkwamen was de verpleegster bezig om de morfine aan het infuus aan te sluiten… beginnend met 3mg per uur, toen het eenmaal aangesloten was zijn we naar huis gegaan… anneke bracht ons weer thuis…

Fleur maakte de deur voor ons open en zwaaide naar ‘tante anneke’… Ik wilde eigenlijk direct ff met helmut alleen zijn en vroeg of hij mee eten ging halen, want tja, mama en anneke hadden in het restaurantje een warme maaltijd genomen, ik wilde met helmut samen eten (en met fleur bleek achteraf, want die muts wilde pas eten als mama en oma terug waren)… Nog geen 15minuten later waren helmut en ik terug vertelde mama, dat ze van het zkh gebeld hadden, ze hadden de morfine verdubbeld… papa kreeg nu 6 mg per uur en of er ‘s nachts iemand kwam… dus mama rond 8 uur een taxi gebeld en om half 9 vertrok ze richting ziekenhuis… vanochtend kwam ze pas om 7 uur thuis, had niet geslapen, lukte niet omdat papa allemaal rare geluiden maakte… en hij was 1x wakker geworden, had gelachen en ‘kees van iersel’ geroepen… de verpleegster had gezegd ‘kijk eens meneer van de wiel, wie er is voor u’… hij keek mama aan en zei ‘oh, dag mevrouw’… een klap voor mama, want hij herkende haar niet en niemand kon zeggen of dat door de morfine kwam of door de uitzaaiïngen/tumoren in zijn hersenen… Ze had het daar wel heel moeilijk mee… ik heb haar, nadat ze mij dus had laten schrikken door haar thuiskomst en nadat ze der verhaal kwijt was, naar bed gestuurd en gezegd, datik der wel wakker kwam maken, mits ze zelf eerder was… nog geen uur later stond ze alweer beneden… nu was Stan krijserig, wat der wakker hield en ze vond het niet erg, maar ik wel… mama heeft der rust hard zat nodig, maar goed, ze ging nog ff terug naar bed en vroeg helmut om alsjeblieft nog wat dingen van AH mee te brengen als hij boodschappen ging doen… Vlak nadat Helmut daarna terug kwam van de boodschappen kwam mama ook naar beneden… geen flauw idee hoe laat dat ongeveer was, maar niet veel later, mama was zich toen aan het aankleden, ging  haar mobieltje, het ziekenhuis, dus ik wilde mama boven de telefoon geven, zegt ze dat ik het af moest handelen… de morfine was verhoogd (wij dachten van 6 naar 12 mg, in het zkh bleek 9 mg) en hij had een spuitje gehad dat hij rustiger werd en het zou voor mijn vader (zo zei de verpleger) misschien wel prettig zijn als er iemand bij hem aanwezig zou zijn, hoefde niet persé mijn moeder te zijn, mochten ook mijn zusje of ik zijn… is goed, ik zou het doorgeven en zei al tegen hem, hoe ik het ook zeg, ze zal op tilt slaan en mee willen… en ja hoor… ‘IK ga mee’… zei ze… dus we zijn naar de overbuurman gelopen om te vragen of hij ons kon brengen, want de bus was (zoals te verwachten was) net weg… hij bracht ons weg en bij het zkh aangekomen te zijn, zagen we dat het met 3 mg verhoogd was, ipv verdubbeld… Omdat ik dus niet wist of ik nog naar huis zou kunnen (ben nu dus thuis) vroeg ik hem wat hij dacht… hij kon dat niet zeggen, want het kon binnen 5 minuten over zijn, maar het kon ook nog een uur, 4 uur, een dag of zelfs een paar dagen duren… Ik wist het echt niet ‘ga ik wel nog naar huis of niet’… mama was van mening, dat ik dus echt naar huis moest gaan, want als ik af wilde maken waar ik mee bezig was (brief voor papa voor mee in de kist) moest ik dat doen, daarnaast vond ze dat ik mijn (migraine) medicijnen ook moest gaan ophalen bij de apotheek en schone kleren (liep al 3 dagen in hetzelfde hihihi, had alleen schoon ondergoed en schone sokken bij en zelfs wassen of deo helpt dan niet, anderen ruiken misschien alleen de deo, jijzelf ruikt op zo’n moment echt alles) zou ook ik volgens haar ook wel fijn vinden… tja, ze had gelijk natuurlijk, maar wat zou papa zeggen, als hij wakker zou zijn… daar zat ik toen weer over te piekeren, dus zei ik dat tegen mama toen ze vroeg wat ik mezelf nu toch weer aan het afvragen was… dus ik zeg ‘wat zou papa zeggen’… mama zei “papa zou zeggen -meidje, ga naar huis, maar je ding af, zorg dat je nu eens goed slaapt en kom morgen of zo maar weer terug- ja ik weet zeker dat hij dat zal zeggen” ik kijk haar aan en we horen een klein kuchje en mama zegt ‘zie je, ik krijg gelijk van papa, dus je gaat zo lekker naar huis’. Mijn reactie was, dat ik op anneke zou wachten, zodat mama niet alleen was, maar mama zei ‘dan zit je om 4 uur nog hier…’ en om 12.45 uur zei ze ‘je gaat nu naar de bus, ardy, je gaat helmut fleur en stan halen en dan ga je naar huis en kom je morgenmiddag gewoon terug’… dus ik ben met papa’s was naar huis gegaan met de bus van 12.54 uur en was om 13.05 uur ongeveer terug…  (in de bus kreeg ik een smsje dat helmut gek werd van fleur en stan –> ik lachen natuurlijk, want tja… ik weet hoe ze kunnen zijn en nu merkte hij het dus ook hahaha), heb de wasmachine aan gezet en toen kwam Anneke rond 13.30 uur binnen met de mededeling, dat mama gebeld had om te vragen waar ze bleef… Zij heeft mama der tandenborstel en zo meegenomen, want mama zou in het zkh blijven slapen vannacht… Ik heb anneke nog gevraagd of ik wel naar huis zou gaan en zij zei dus hetzelfde als mama, dat papa dat ook zou zeggen en ik gewoon moest gaan… dus om half 3 zaten we in de trein (fleur had goed doorgelopen, want normaal lopen we er toch zo’n half uur op en nu iets minder dan 20 minuten… om 14.37uur (heb net ff gekeken in mijn mobieltje) heb ik mama gesmst met de vraag hoe het ging en of papa nog steeds 9 mg morfine per uur kreeg toegediend .. toen belde ze op en zei, dat het goed met hem ging, dat ie nog steeds 9 mg kreeg en dat ze er nog altijd van overtuigd was, dat hij nog lang niet zou gaan, maar ruim een uur later, het is 15.41uur,  voelt helmut zijn telefoon in zijn broekzak af gaan… ik kijk snel op mijn mobieltje… anneke heeft mij 3x geprobeerd te bellen *zucht*… mama niet… mama probeerde helmut te bellen en wilde eigenlijk, dat hij het me zou vertellen, maar helmut zei, dat ze me dat beter zelf kon vertellen, dus ik had het al door… en ja hoor… ik krijg de telefoon in mijn handen en heel dapper zegt ze dat papa zojuist was overleden … wel slikken hoor… schuldgevoel, dat ik naar mama geluisterd had en naar anneke.. dus ik vraag wat ze wil dat ik doe, want sta in dordrecht, dus kan zo de trein naar eindhoven nemen… nee ze wilde dat ik naar huis ging, zou slapen en goed slapen, want dat heb ik sinds papa 7 oktober die epileptische aanval gehad heeft, al niet meer gedaan en dat ik dan morgen samen met Helmut, Fleur en Stan terug  zou komen… Ik vraag nog of ze het zeker wist, want tja, ik kan door de telefoon niet zien of ze het meent of niet… En ja, ze wist het zeker…
We zijn dus naar huis gegaan… Fleur hebben we echt moeten troosten daar op het perron in dordt, maar ook in de trein en thuis, was ze o zo lief toen ik mama belde om te zeggen dat we thuis waren… zij waren nog in het zkh, want papa had een donor codicil, want hij wilde heel graag dat zijn hoornvlies naar iemand zou gaan die dat nodig had, maar daarvoor moest hij onderzocht worden en hoe je het ook draait wendt of keert, moet de familie daar om een of andere reden alsnog hun toestemming voor geven, ondanks die codicil en of ik het er mee eens was… ‘tuurlijk, als papa dat zo gewild heeft, wie ben ik dan om nee te zeggen’…

 

Ben ondertussen al vanaf ongeveer 21.00 uur bezig met deze mail (is nu 0.17 uur), maar moet tussendoor zelf wat telefoontjes plegen, krijg allerlei telefoontjes en smsjes, waar ik dan toch ook wel weer op wil reageren… Heb mijn zusje nog aan de telefoon gehad om te vertellen, dat ze van yarden vanavond zouden komen en dat als ze vragen hadden of ze me dan mochten bellen, domme vraag, tuurlijk mag dat… heb mama nog aan de telefoon gehad… ze had de pyjama’s die ik vanmiddag in de wasmachine gestopt had, schoon in de kliko gegooid… en ook papa’s toilettas met alles er in… *zucht*… om half 10 ongeveer smste ik om te vragen of het gelukt was met die mensen van yarden, maar ze waren nog bezig en om half 11 belde ze me op om te vertellen wat er allemaal besloten was… het bidprentje wordt (volgens mama) het mooist… Fleur moet morgen een heel mooie tekening maken op een A4-formaat en die komt er op te staan… De crematie is woensdagmiddag om 12.30 uur … ben ik heel blij om, want nu kunnen we zondag aan het eind van de middag naar huis, kan Helmut maandag en dinsdag gaan werken, fleur kan die 2 dagen naar school en stan en ik kunnen samen (hahaha, stan zal niet veel doen) de logeerkamer opruimen, want als alles voorbij is en mama een beetje tot zichzelf gekomen is, komt ze bij ons logeren en dat kan natuurlijk niet in een kamer die helemaal volstaat…

Over Fleur gesproken… die heeft vanmiddag toen we thuiskwamen een heel lieve brief geschreven… Die laat ik jullie ook lezen (ik typ hem dan precies zo, zoals zij hem geschreven heeft)… Die brief moet mee in de kist, samen met de tekeningen die ze gemaakt heeft.
Heb zelf ook de brief af zitten maken, waar ik woensdagmiddag mee begonnen was… tijdens het afmaken daarvan heb ik toch weer flink zitten huilen, dat ik vrij rustig was, toen ik Semantha vanavond aan de telefoon had.., de echte huilbuien komen zodirect wel weer, denk ik, als ik in bed lig… das altijd bij mij… als ik überhaupt naar bed ga, want kans zit er natuurlijk toch weer in, dat ik ga malen, dat ik er niet was toen hij vanmiddag overleed…

Jullie zijn weer op de hoogte van alle ellende… ik had liever gehad, dat ik jullie dit nog niet hoefde te vertellen, maar helaas… ‘t is allemaal veel sneller gegaan, dan we hadden verwacht… en al weet je dat het er aan zit te komen, het hakt er allemaal toch goed in… bah…

‘k zal ons pap missen… zijn advies en zijn grappen en grollen, die hij echt tot op het laatst, toen hij gisteren na aansluiten van morfine op het infuus in slaap viel, toe heeft gehad… en ik ben blij, dat hij het niet veel langer mee benauwd heeft gehad…

Hugs

 

 

 

 

Leave a Reply