Â
vandaag, 14:05
Â
Eindelijk moesten onze mannen weer thuis spelen en kon ik weer aan de slag met mijn fotocamera 
al heb ik niet veel foto’s gemaakt… heb meer op de wedstrijd gelet, deze keer.. Normaal mis ik de doelpunten, nu ook wel 2 of zo, maar de andere doelpunten heb ik allemaal gezien… 
we hebben gewonnen met 6 – 1 en dat werd ook wel weer tijd, hoor, want we hebben toch ruim 4 weken op 1 gestaan (begin van het seizoen), maar wat is onze scheidsrechter partijdig zeg… die tegenpartij mag iedere keer weer blij zijn… wij krijgen alles tegen en de tegenpartij altijd alles mee en tja, dan wil het wel eens gebeuren dat er dus vanaf de zijlijn geschreeuwd wordt… ennuh, ja, ik ben een van diegenen die dan ook de bek opentrekt 
, heb ik altijd gedaan en zal ik ook altijd doen, denk ik… ach ze kennen me niet anders…
die zitten echt overal in en aan… En die muts durft dan ook nog te zeggen ‘ik mag dat wel van Peter‘, die haar dan ook nog eens gelijk geeft 
… Niet gek hè dat ze hem (samen met nog een paar andere spelers uit Helmuts team) als maatje ziet…Stan was in de wandelwagen in slaap gevallen, na het eten (rond 8 uur of zo pas) en die sliep nog toen we om 22.00 uur ongeveer thuiskwamen. Terwijl ik Stan in bed legde, ging Fleur dr pyjama aantrekken en had helmut zich op de bank geïnstalleerd
en sliep dus half toen ik weer beneden kwam… vroeg ik of hij de rolluik omlaag wilde doen, zegt ie ‘fleur hou op met zeuren‘… ik nog een paar keer gevraagd en steeds kreeg ik hetzelfde antwoord, tot ik zei dat ik het zelf wel deed, ‘oooh dat doe ik wel‘, maar gewoon blijven liggen
 , dus heb ik het echt zelf gedaan… vroeg ik hem of ie mee naar bed ging, kreeg ik weer te horen ‘fleur zeur niet zo‘… Ik moest zo hard lachen en zei ‘papa ga maar naar bed‘. Hij is opgestaan, zegt doodleuk ‘trusen ardy’ en was weg… kom ik boven, ligt meneer echt in diepe slaap, snurken niet normaal meer… ik heb dus niet veel geslapen, maar mag de pret niet drukken, heb Fleur vanochtend het hele verhaal verteld en die moest zo hard lachen, dat zelfs Stan mee begon te lachen, al wist die dus niet hoe of wat, maar als ‘t mannetje begint te lachen, houdt ie ook niet zomaar op… die heeft nog een hele tijd gelachen tot ie dus iets deed wat niet mocht… leeg pakje wicky uit de prullenbak pakken en het rietje in de mond stoppen en hij op de donder kreeg…Helmut & Fleur zijn nu met mijn moeder naar Rotterdam (ik zou eigenlijk mee, maar ben nog steeds zo verkouden dat ik thuis ben gebleven met stan en die slaapt nu lekker), dus heb ik ff tijd voor mezelf.
Hoop dat ik volgende week zaterdag weer zo’n goede wedstrijd te zien krijg (dus mannen winnen hoor) en dat het daarna in de kantine ook weer zo gezellig is!
Allemaal nog een fijn weekend!
Â
Â
Â
