Onze zaterdag
Gisterochtend zijn we eerst boodschappen gaan doen, toen we alle4 aangekleed waren, bij de Super, want daar moest ons vriendinnetje werken
Fleur was echt door het dolle heen… Ik had Amanada natuurlijk al zien zitten en Fleur niet, maar die werd 
toen ze zag dat ik dus in de rij van Amanda’s kassa aansloot
Nog ff staan kletsen, dat ze wat later bij de voetbal zou zijn, want ze moest nog ff weg, dus ik zou dr daar wel zien … had nog meer te vertellen, maar ach, dat zou ‘s middags wel komen…
Weet thuis de boodschappen opgeruimd en ben ik het keukenraam gaan zemen.
Als een heuse acrobate ben ik op ‘t aanrecht geklommen, want uh… anders kon ik er niet bij hahaha… heb mijn vingers nog opengehaald aan de jaloezie die daar hangt, sneed zo in mijn vingers, omdat ik dus wat fout deed… dus toch maar die gele handschoenen ff aangetrokken, want bloedde ff heftig 
, maar een pleister doet ook wonderen… toen zag ik dat er gebeld was, ons mam, dus die ff teruggebeld, maar ze wist niet meer waarvoor ze gebeld.
Helmut is toen wentelteefjes gaan bakken (op tijd 11.15uur), want tja, anders zou het eten tijdens de voetbal omhoogkomen en das nou ook weer niet de bedoeling… en dat lust ik dus niet… dus zelf tosti’s gemaakt… maar wel wat later, want vond het toch wel vroeg… Om 1 uur zijn helmut en fleur richting de 
vertrokken en heb ik Stan, die 
, boven in bed gelegd en zou ik zorgen dat we er rond half 3 als de wedstrijd zou beginnen zou zijn… werd alleen veel later, want uh… Stan sliep om 2 uur nog en die maak ik echt niet wakker… om half 3 riep hij ‘mama’ en ben ik naar boven gegaan, heb hem een schone luier aangegeven, spulletjes mee naar beneden genomen om mee te nemen naar Virtus en toen… toen heb ik ruim 20 minuten tot een half uur mijn sleutels lopen zoeken… Ik was echt boos 
op mezelf, want waar had ik die nou weer gelaten (ben ze vaker kwijt)… Nou, in de badkamer lagen ze netjes op de wastafel *zucht*… Om 14.55uur liep ik hier met Stan naar buiten en heb nog nooit zo snel gelopen, want om iets over 3en was ik bij Virtus… normaal loop ik er toch zo’n 20 minuten op en nu maar 10 of zo hihihi… maar goed… Helmut liet weten dat het 1 – 1 was, dus gelijkspel, netjes… en nog geen 2 tellen later is het 1 – 2 voor de tegenpartij *GRRR* had beter thuis kunnen blijven, was mijn reactie tegen 2 mannen die langs de lijn stonden (waren wissel)… en toen was het rust… tja, dat krijg je als je tegen ‘t eind van de eerste helft aan komt kakken, maar goed… heb met een van de vriendinnen van de voetballers staan kletsen en we hebben genoten van Stan… Ze had de hond bij, een groot, maar lief beest, en normaal begon stan altijd te brullen/krijsen als hij Lincoln zag, maar nu begon hij heel hard te lachen en allemaal te wijzen naar de hond, wat dus geweldig was om te zien. Intussen was er ook alweer gebeld door Kirsten (vriendin van de leider), dat ze met Fleur en Myron in de kantine zat… De rust was voorbij en de spelers kwamen 1 voor 1 het veld weer op… Zouden ze nog gaan winnen of wat zouden ze doen… pfff… afwachten… Maar aan het eind van de wedstrijd was het 4 – 2 
gewonnen, goed gedaan mannen!!! Dit houden we vast hè!!! Amanda was er ondertussen ook en de 3e helft kon gaan beginnen… supergezellig, want we gingen pas rond 18.15 uur richting huis, samen met Peter, die bij ons kwam eten…‘t was gezellig tot rond 21:30 uur de telefoon ging, we zaten hier met z’n 3tjes… Helmut & ik en Peter (voetbalmaat van Helmut)… Ik kijk en zie dat het het tel.nr. is van hun Jan, dus geef de telefoon aan Helmut, want weet gewoon, dat Jan het prettiger vindt om met Helmut te praten dan ipv met mij, wat logisch is, want die 2 hebben tot de zomer 1997 nog thuis gewoond (jan ging die zomer samenwonen en wij in dec., maar dat terzijde).
Marianne lag thuis al aan de zuurstof, wat voor ons al een deja-vu was, want zo begon het bij ons pap ook… woensdag toen Helmut Jan ging helpen had Marianne een ‘goede’ dag, voor zover iets dan goed kan gaan natuurlijk, maar toch… Maar goed, gisteravond dus telefoon… Ze hadden gistermiddag Marianne naar ‘t Sancta Maria gebracht (is het rusthuis hier in 7bergen) en alsof de duivel ermee speelt… we hadden de deja-vu vorige week al, maar nu is het echt dubbel… ze ligt op dezelfde afdeling als waar Helmuts vader gelegen heeft en nog erger, exact hetzelfde kamertje waar Helmuts vader zijn laatste adem uitblies op zaterdag 18 juni 2005… 
Nou wat er op zo’n moment door je heen gaat is niet te omschrijven… ‘t gesprek werd ook wel heel beladen daarna… we hebben het over ons pap gehad, hoe dat gegaan was (peter dus uitgelegd, dat het exact hetzelfde gegaan was met ons pap, maar dat hij in het zkh moest blijven en niet meer naar huis mocht) van moment van opname tot zijn overlijden… en alles wat er nog meer gespeeld heeft… Al bij al is het best een goed gesprek geweest, want we hebben het over echt alles gehad, over oscar en zijn non-hodgkin dat dat terug was en dat het mij niks deed… schrok ie van dat dat me niks deed, tot ik dus uitlegde hoe of wat, maar deed dat op dezelfde manier als ik bij mijn nichtje gedaan had ‘als jij zou moeten kiezen tussen je ouders en de vriend van je zusje, wie kies je dan?’… hoefde hij niet lang over na te denken… ‘ouders’… was het antwoord, dus ik hem gezegd, dat ik dat ook deed en dat hij het daar niet mee eens was, dat ik dat niet mocht zeggen en dat ie daar nog altijd excuses voor wil en dat ie daar ook tegen ons pap over doorgezeurd heeft tot aan zijn dood… Nou hij was 
dat iemand dat kon verwachten… Rond 0.15uur ging Peter naar huis, hebbben helmut en ik het nog over marianne gehad en besloten dat hij strakkies ff bij hun Jan gaat kijken, ook al komt ons mam… en owee als zij over Oscar begint, dat ie het zo zwaar heeft, dan is ze dus de mijne, want hij ligt niet op sterven en Marianne wel… (oooh vergeet ik te zeggen waarom ze naar ‘t Sancta gebracht werd –> zo was geheel verlamd, kon helemaal niks meer –> is niet goed, hè
… Is heel hard, zegt helmut, als ik dat dan zo breng, maar misschien dat het dan eens tot ze doordringt dat er meer mensen zijn die ziek zijn en die het toch een heel stuk zwaarder hebben… maar ja, als je niks gewend bent en al begint te brullen met een blauwe plek, tja, dan ben je gewoon een zielig wezen.
Zodirect komt ons mam, Helmut is nu ff naar hun Jan om te kijken hoe het met hem gaat. Ik ga nu ff Stan ff aankleden, want is de enige nog in pyjama en dat kan niet hè, als oma zo komt…
Hugs
Â
