SevenHillsAngel©

Slecht nieuws
12 mrt, 09:00

Het houdt dus echt niet op… zaterdag was Marianne al in Sancta opgenomen omdat het absoluut niet goed meer ging, totaal geen gevoel in haar onderlijf… Maandag is Helmut samen met Mia bij haar langs geweest en bij iedere beweging die ze maakte had ze enorme pijn… Ik zou als Helmut vanmiddag thuis zou komen bij haar langs gaan, dat hadden Helmut en ik afgesproken, maar ik hoef er niet meer naartoe Vanochtend om (ik geloof) 7.40 uur ging de telefoon… Fleur gelijk ‘mag ik opnemen, dat is janmarianne, ik vind het leuk als ome Jan belt‘… Tja, zo staan ze bij ons in de telefoon ‘janmarianne’, maar ze mocht van mij de telefoon niet aannemen, ik voelde namelijk dat het niet goed zat… Hoe rustig hij ook klonk, precies zoals ik hem ken, ik voelde gewoon de onrust die in hem zat… Verschrikkelijk vind ik dit… 1½ jaar wisten wel al dat het er aan zat te komen, maar de afgelopen 1½ week is toch wel heel snel gegaan .
Heb hem natuurlijk gecondoleerd en gezegd, dat als wij iets voor hem kunnen doen, hij het ook echt moet zeggen (doet ie niet zo snel namelijk) en dat zou hij, zo zei hij, ook wel doen. Hij vroeg of ik het Helmut vanmiddag wilde vertellen en toen verbaasde ik hem ‘Nee, dat vertel ik hem niet vanmiddag als hij thuis komt, ik bel hem zodirect gelijk op, hoor.‘
‘Doe je dat echt?!‘
‘Ja natuurlijk, wat dacht jij dan. Je bent zijn broer, jij hebt hem nodig, dan wacht ik toch niet tot vanmiddag om hem dat te vertellen… Nee hij moet dat zo snel mogelijk weten.‘
Had hij dus echt niet verwacht ‘dank je wel, Ardy!‘
Opgehangen en direct huilend Helmut gebeld op kantoor, dus Willie of John (dank je wel) wisten direct dat er wat mis was en Helmut zou proberen wat eerder naar huis te komen, maar stond om 8.10uur al voor onze neus… Opluchting bij mij, want met mij ging na het telefoontje alles mis… ECHT ALLES!!!
Ga ik boven Stan uit bed halen, ging goed, tot Fleur naar boven kwam en gelijk paniek zaaide… rare kever liep over de vloer en ik moest hem dus dood maken… maar ja, Stan zat op de commode en die zit dus geen moment stil… gevolg… ik proberen kever kapot te maken en Stan, die lag achter mij op de grond Wat een waardeloze moeder ben ik zeg
Schrok zo hevig, dat ik begon te huilen en trilde over mijn hele lijf… had ik beter niet kunnen doen, want toen begon hij dus ook te huilen, duurde gelukkig niet lang, watn hij lachte al vrij snel, toen Fleur hem een knuffel gaf ‘mag jij hebben, Stan, voor altijd‘, maar half uur later wilde ze hem weer terug (toen ze naar school moest zei ze dat), nou foutje dus, want gegeven is gegeven Heb toen Fleur naar school was aan Helmut gevraagd of ik ons mam moest bellen, want al vanaf het moment dat ik helmut aan de telefoon gehad heb, was ik aan het twijfelen en hij was heel duidelijk ‘luister meis, als je niet belt is het niet goed, bel je wel is het ook niet goed, dus bel maar gewoon‘.
Met ons mam dus ook nog zitten brullen ze wil zelf heel graag mee naar de crematie/begrafenis, maar ik denk dat dat voor haar te zwaar zal zijn en toen zei Helmut dat ze evt. op Fleur & Stan kon passen en dat wilde ze maar al te graag, dus dat is ook geregeld… Nu is het alleen nog afwachten wanneer het precies is en dan moeten we dat aan haar doorgeven… Nu is ze appeltaart bakken bij ons Anneke, want dan kan ze oefenen voor als Fleur komt logeren, zei ze…

Ondanks het slechte nieuws wil ik jullie toch allemaal een fijne dag toewensen.

Hugs

 

09:23
 *diepe zucht*… Jullie zullen het bij mijn andere hyves al wel gelezen hebben… maar hier kan ik mijn gevoelens en gedachten toch wat beter omschrijven…
 Ik ben boos… heel boos…
 
 Ze hebben (mag het niet zeggen, maar zo voelt het wel) weer de verkeerde laten gaan… pffff… wat hard, maar ja, zo voelt het dus echt…
 
 Natuurlijk zagen we het aankomen, bedoel… het begon bij papa ook zo, met die zuurstof, maar het komt zo verdomd hard aan, als ‘s ochtends vroeg de telefoon gaat en er wordt gezegd, dat Marianne is overleden… Ze wilde ook niet meer, zei Jan… ze had zelfs sinds gisterochtend niet meer gegeten en dan is het helemaal niet goed, hè.
 
 Zoals ik in het andere blogje zei, wat Helmut gezegd had… hij kreeg wel gelijk, had ik niet gebeld was het niet goed geweest, maar nu ik belde was het ook niet goed… ze vond het wel heel erg, maar waarom liet ik het haar weten … Ze is niet zoals ons pap was, blijkt nu maar weer … soms begrijp ik niet dat ik een kind van haar ben… ik lijk wel dat ik haar vroeg of ze dan niet wilde oppassen… maar ja, helmut’s voorstel, al had ik liever aan Joyce gevraagd of ik een beroep op dr zou kunnen doen, maar goed, ons mam past op… heb ik straks weer een dag ‘verpeste’ kinderen, want als Fleur een dag bij oma is geweest, is ze niet te genieten.. dwz nog brutaler dan ze normaal al is, maar ach… ons mam gaat in ieder geval niet mee naar de begrafenis/crematie, waar ik wel weer heel blij om ben… want dat zou ik er echt niet bij kunnen hebben…
 
 Maar allerergste vind ik nog, dat ik niet meer naar Marianne heb kunnen gaan… ik zou vanmiddag gaan en nu kan dat niet meer… dat schuldgevoel, want had dr al ruim 2 maanden niet meer gezien Dat vreet, dat willen jullie niet weten
 
 pffff… Nou met een boos plaatje neem ik afscheid…
 
 Boos omdat ik geen afscheid heb kunnen nemen, boos omdat ik al 2 maanden niet bij haar langs ben geweest, boos omdat de verkeerde persoon is overleden, maar wel (hoezo dubbel) blij, dat ze nu ook de rust gevonden heeft, die ze verdient en echt verdient, want 1½ jaar lang met pijn leven, waarvan langer dan een jaar met zo’n morfine pompje door het leven moeten… Ja, die pijnvrije rust heeft Marianne echt wel verdiend!!!!
 
 Rust zacht Marianne
 
 Liefs & Knuffels
 

 

 

Leave a Reply