hier schijt ik toch op hè, dat je altijd via via iets moet horen… gatverdamme… maar maakt niet uit, die mensen komen zichzelf nog wel tegen… laten (gevoel heb ik) altijd alleen maar wat van zich horen als ze je nodig hebben… Nou, daar trapt deze dame dus niet meer in en dat zullen ze wel merken ook… Kijk dat ze alleen voor ouders en broer en zus willen trouwen, ok, dat kan… dat wil ikzelf ook het liefste… alleen mijn moeder erbij (mijn zusje niet) en dan een getuige… en dan voor Helmut, dat zou ie zelf uit moeten zoeken, maar je kan toch op z’n minst wel laten weten dat je gaat trouwen… Vooral omdat je voorheen altijd wel wat van hem hoorde, maar ‘waar je mee omgaat word je mee besmet’ op den duur hoor je niks meer, alleen als ze dus wat nodig hebben of wat willen weten… En het ergste is, dat je het dus via iemand anders te horen moet krijgen… hang je aan de telefoon, vragen ze mij of ik weet hoe het met mevrouw gaat (ik noem geen namen), dus ik zeg ‘geen idee, want krijg nooit reacties, niet op smsjes, als ik bel nemen ze niet op, niet op krabbels of privé berichten ‘, wordt er aan de andere kant van de telefoon gezegd ‘oooh je weet dus ook niet dat ze gaan trouwen? ‘ Mijn mond zakte dus wagenwijd open… Nee dat wisten we dus niet… Ik heb beloofd het er met niemand over te hebben omdat iemand anders dan de schuld zou krijgen, want zusje van mevrouw zou zoiets nooit doen… en ik wil niet dat diegene dus de schuld zou krijgen…
Ik vind het niet leuk… bijna iedere week of iedere 2 weken probeer ik contact te krijgen om te zien hoe het gaat, maar krijg nooit een reactie, maar er wordt wel een smsje gestuurd als ze de verjaardag vieren… is toch een kleine moeite om te reageren en te vertellen hoe het gaat en hoe de zwangerschap verloopt, denk ik dan… en dan komt die gedachte die ik altijd al heb gehad… lijkt wel of zij er niet blij mee is, tenslotte heeft zij altijd verkondigd geen kinderen te willen en dan is ze nu (gepland zoals ze zegt) zwanger… dat schreeuw je dan toch ook van de daken, althans dat zou ik dus doen… heb ik ook gedaan, want kon nooit lang mijn mond houden…
Ach ja… ik denk nu alleen maar ‘tja, wie ben ik’… Mannetje heeft Helmut altijd alles verteld (en andersom) en zoiets (toch wel heel belangrijke stap in het leven) hou je voor je… gaat er bij mij niet in… Zit me hierover helemaal op te vreten en dat zijn ze niet waard, weet ik, maar toch… Misschien dat ze het nog moeten vertellen, dat kan, alhoewel mijn ‘bron’ het al een tijdje wist…
Nu hou ik erover op, want heb geen zin om me nog verder boos te maken… veel te vermoeiend na weer een kort nachtje… ik zei het toch… word ik niet uit mezelf belachelijk vroeg wakker, dan is onze Stan er wel weer vroeg bij hahaha.
knuffels
