Gisteren was het dan zover… Stan moest naar het Audiologisch Centrum voor de spraak-taal test en psychologische test… pffff… Hoe zou het gaan, want net als de vorige keer is Helmut alleen geweest… Hij moest er om 10.45u zijn, dus om 9.15u gingen ze hier al weg… tegelijkertijd met mij, maar ik ging een heel andere kant op (richting dorp)… En na al dat wachten ging om 12.30u de telefoon… Helmut… ze waren klaar en gingen nog ff de stad in, want dat had (vonden wij beiden) Stan toch wel verdiend… lekker frietjes eten bij de M… Hij vertelde dat we idd naar logopedie moeten, want zijn praten is gewoon slecht… zijn woordenschat (begrip) is ook niet echt goed, maar stukken beter … Er werden testjes gedaan, waarbij hij voorwerpen moest oppakken, die zijn weggezet had en opnoemde en bij veel ging dat goed, maar bij veel ook weer niet… Hij moest ook met blokken spelen en een toren bouwen, dat deed hij zo… en met blokken een treintje maken en dat laten rijden (dat treintje maken deed ze eerst voor) en ook dat ging goed… Meer kan ik er eigenlijk niet over vertellen, want heb het nog niet zwart op wit… wat we ook nog krijgen… daar staat precies in hoe of wat…
Later, toen Fleur en ik terug kwamen uit het dorp (Fleur kwam thuis toen ik Helmut aan de tel had) ging de telefoon en had ik in ene de psychologe van het aud. centrum aan de telefoon… ze raadde me aan om ook een verwijsbrief te vragen voor de oogarts, want Stan zat wel heel dicht op zijn werkjes die hij had moeten doen. Dus dat opgeschreven en vanmiddag moet ik naar de h.a. om die verwijsbrieven op te halen. Ik heb gelijk gevraagd wat ik moet doen als Stan weer zo agressief reageert als ik hem niet begrijp en wat Helmut me eerder telefonisch ook al zei, zei zij mij ook ‘dat moet u met de logopedist overleggen, want kan van alles zijn’, maar verdorie… zij is toch de psychologe????? en ook kon ze me niet helpen met hem aan te leren dat Stan in bed moet slapen en niet beneden op schoot of op de bank… wat voor psychologe ben je dan???
Vanmiddag moeten we dus voor verwijsbrieven naar de h.a. en dan hoop ik snel bij de logopedist terecht te kunnen, zodat we in ieder geval aan zijn praten kunnen gaan werken, want is voor Stan ook fijner als hij direct begrepen wordt en voor ons is het fijner als we weten hoe we hem daarin kunnen stimuleren, want alleen plaatjes en de woorden zeggen helpt niet (dat doen we al zolang hij kan praten)… En het doet zowel lichamelijk als geestelijk pijn, als ik hem niet begrijp… geestelijk omdat het zo vermoeiend is om steeds weer te moeten vragen wat hij dan bedoelt door allerlei voorwerpen op te tillen of aan te wijzen en hij dat dan allemaal toch niet bedoelt en pijnlijk, omdat ik toch altijd degene ben die de klappen enz. inkasseert… net ook, omdat ik niet begreep dat ie zijn dekentje wilde hebben… kreeg een klap vol in het gezicht… zo hard dat de tranen me in de ogen sprongen… zijn reactie toen was wel weer lief, kreeg een dikke (natte) kus, maar goed… hoop dat we snel terecht kunnen!!
Ik hou jullie op de hoogte.
knuffels
October 28th, 2008 at 22:19
Hai lieverd,
Was net nog ff op je hyves, maar kon nergens het verhaal meer vinden over je zus.
Was benieuwd hoe het nu verder was verlopen.
Schrik best wel van wat ik lees over Stan.
Ik begrijp je gevoelens heel goed, je voelt je machteloos,
maar vergeet 1 ding alsjeblieft niet, je bent een geweldige moeder,
het ligt NIET aan jou ((HUG))
Er zal vast wel een oorzaak gevonden worden binnenkort, dan wordt er aan gewerkt en komt het allemaal goed.
Blijf geloven en hopen lieverd.
jij doet wat ik je kunnen, in je macht ligt, meer kan je ook niet doen.
Ik hoop dat er snel meer duidelijkheid is en ze het probleem echt aan gaan pakken.
Het is bij Stan puur frustratie dat hij niet begrepen wordt, als hij logepedie krijgt en beter leert praten, gaat die frustratie ook weg.
Het kotm goed schatje!
heel veel liefs en knuffels…
Helga
October 30th, 2008 at 11:22
he he, eindelijk ff tijd om hier ook te reageren (terwijl ik kinder kerst cds aan het downen ben hihi)
dat staat bij Stan wat ik van de hyves bedoelde, maar dat had je dacht ik al gevonden *lol*
dat het goed gaat komen ben ik van overtuigd… ik kan alleen nog altijd geen afspraak maken bij de logopedie, want we hebben het verslag nog niet binnen *grrr*
Wat dat betreft laten ze ons wel wachten en daar baal ik een beetje van, want er wordt wel gezegd (zowel tegen Helmut als tegen mij door de telefoon) dat het z.s.m. naar ons wordt opgestuurd, maar ondertussen zijn we alweer een week verder…
19 jan. kan hij in ieder geval bij de oogarts terecht… zei dat vrouwtje van het afsprakencentrum dat ie ook op 2 dec. in oosterhout terecht kan, maar dat is met de bus dus absoluut niet te doen en tja, dan kon je pas 19 jan. terecht, en om dan een maandje langer te wachten vind ik niet erg… de verbinding naar het zkh in breda is wat dat aangaat beter dan naar oosterhout…
en tja… tot die tijd vang ik gewoon de klappen op (wat soms ook trappen, knijpen en bijten is)… want je merkt het wel… degene die gewoon 24 uur per dag met ze bezig is, is het haasje… (en dan niet alleen bij Stan, ook bij Fleur hihihi)…
ach ja, ik weet dat het goed gaat komen en dat ie dan minder agressief zal reageren en das het belangrijkste, dat ik dat gewoon onthoud!!!
knuf
October 31st, 2008 at 01:39
wens je heel veel sterkte er mee lieverd,
misschien is het nu ietsje beter vol te houden, nu je weet dat er (hoewel traag) aan gewerkt wordt….
rot dat jij natuurlijk steeds de dupe bent,
weet zeker dat als Fleur en stan later groot zijn en hun kinderverhalen horen, zich gaan zitten schamen…. 😉
veel liefs,
big hug,<3
Helga
November 2nd, 2008 at 09:41
jemig hee, dat dat zo lang nog duurt voor jullie er eindelijk heen kunnen pffff
en werkt het niet bij Stan dat je hem terug knijpt, duwt en bijt?
Klinkt niet aardig, i know, maar ik had een bijtgraag zoontje, die beet als er niet naar hem geluisterd werd (zo beet hij eens n buurmeisje die hem steeds optilde wat hij niet wilde en toch bleef doen, ging ze blerend naar dr moeder toe, moeder op hoge poten naar mij dat ik mn zoon moest opvoeden, hij was 2,5jr, toen zei ik dat haar dochter moest leren luisteren want dat hij niet voor niets van zich afbeet……hahahah dat kind kreeg toen n enorme preek en heeft zoonlief nooit meer opgetild)
Afijn, op de momenten dat zoonlief mij dus ook beet in die tijd, beet ik terug…..weliswaar minder hard dan hij bij mij, maar na n week was zn gebijt over, want het deed toch wel auw…..
Nu nog heeft hij weleens dingen die harder aankomen dan hij denkt dat dat zo is, dus dan laat ik het altijd zien, als hij uit n geintje wil knijpen of prikken in mn zij, wat steevast in mn ribbenkast is en dus zeer doet…..ik laat hem altijd de plekken zien wat ie doet, dat hij daar eens bij stil staat door zn onhandige gedrag.
Het is gelukkig wel minder geworden sinds hij aan een teamsport doet. Eerst een jaar voetbal en nu zit ie voor t 2e jaar op hockey (en is 11) Maar hij moet blijkbaar ook iets van frustraties kwijt, net als Stan denk ik?
November 3rd, 2008 at 11:23
dat ik de dupe ben vind ik misschien ook wel niet erg… liever ik dan dat ie Fleur te pakken neemt of zo … alhoewel hij dat toch wel doet als ze iets doet wat hij niet wil… hihihi, lees nu dat Jeanette dr buurmeisje hetzelfde meegemaakt heeft met haar zoontje als Fleur hier met Stan… gewoon exact hetzelfde… alleen luistert Fleur dus niet, want die blijft ‘m optillen…
Alles wat ik bij hem terugdoe, doet hij weer eens zo hard bij mij terug, dus nee Jeanette… dat werkt niet… bij Fleur werkte het perfekt… die beet, ik beet terug en ze heeft het nooit meer gedaan… maar Stan… jeetje, dat kind lijkt wel een pitbull als ie zijn tanden ergens inzet…
Oooh wat jouw zoontje doet, doet Helmut hier ook wel eens… en die snapte niet dat het zo zeer deed, want het was zachtjes… dus ik heel mooi, doe ik het ff bij jou… dus exact hetzelfde en net zo ‘zacht’… hij had dus een blauwe plek (eigen schuld) en zei dat ik die dus niet had… tot ik hem dus mijn arm liet zien… net als die stoeipartij een paar maanden terug… een lollig stoeipartijtje eindigend met een blauw oog… en dat was nog niet eens zo hard, maar als gevolg van zijn vinger in mijn oog… wat dus niet de bedoeling was…jeetje heb hem nog nooit zo zien schrikken als toen ik begon te brullen van de pijn… had nog nooit een blauw oog gehad, wel een dik oog (gevolg van bijensteek), maar nu was ie dus blauw en dik hihihi… nu kijkt ie wel uit als we stoeien… uhm… ikke ook, want ik had hem toen dus gewoon bijna, maar hij ‘brak los’ en tijdens het losbreken eindigde zijn vinger hihihi in mjin oog… Nu lach ik er wel om, maar mensengoedheid, wat was ik toen kwaad … zei dat hij uit moest kijken met wat ie deed, terwijl ik (ja jullie lezen het goed) begonnen was met stoeien omdat Stan het zo leuk vond om papa of mama te kietelen… en die zat er dus ook gewoon op te kijken samen met zijn zus en die lachen joh… want was toch wel een grappig gezicht, mama met een blauw oog…
terug naar stan… denk dat als ie beter begrepen wordt het ‘agressieve’ ook wel minder wordt… tot die tijd is het afzien en hem zo vermoeien dat ie de kracht niet heeft om te slaan, knijpen of bijten… alhoewel te veel vermoeien ook weer niet de juiste werking heeft, want dan zit moeders weer een hele nacht beneden met ‘m