Het liefst had ik in gedicht vorm omschreven hoe ik me voelde, hoe ik papa mis en hoe ik erover denk, maar het is dus niet voor mij weggelegd, want kom er gewoonweg niet aan uit en als ik heel eerlijk ben, baal ik daar enorm van. Dan denk ik ‘waarom kan een ander dat wel en ik niet ‘ en ben dan dus ook nog eens boos op mezelf, dat ik daar zo ontzettend jaloers om kan worden.
Â
Nu hoef ik natuurlijk niet persé in dichtvorm te schrijven, want jullie weten als geen ander hoe ik me voel, hoe ik ons pap mis en hoe ik over het een en ander denk, maar toch… Geloof dat jullie wel begrijpen wat ik bedoel. Ik zou het zo graag doen en dan ook willen zeggen ‘zie je .. ik kan het ook ‘ maar niet dus… zit er voor mij niet in.
Â
‘k heb het afgelopen jaar veel gedichten gevonden, over allerlei onderwerpen… er staan er in de kolom rechts tussen …
Hieronder een ander gedicht, aangepast naar enkelvoud, want wil dat het dus echt op ons pap slaat 
Â
 |
 herinneringen – gemis in de schaduw van de vallende bladeren, denken wij terug aan hem die ons zelf ontvallen is. iemand die wij met liefde koesteren en zo hard moeten missen. de herinneringen die wij zo vaak in ons heroproepen, omdat die zo intens in onze gedachten blijven hangen. het gemis van zijn warmte, zijn stem en hem voelen. het ontbreken van zijn tederheid en de zekerheid die hij ons gaf. waarom schieten deze gedachten dieper bij ons door als de koude tijd zit aan te komen? terug een jaar voorbij? het zal zijn warmte wel wezen, omdat we die zo erg moeten missen. mogen wij zeggen dat wij hem missen? ik hoop van wel. want ik mis hem oh zoveel! |
Â
Knuffels
Â
