Vrijdagochtend, 15 mei 2015, om rond de klok van 06.00u is mijn schoonmoeder overleden.
Al was ze al ruim 10 jaar (zwaar) dement, het kwam toch als een klap toen mijn schoonzus ons die ochtend om 9u hierover belde.
En zoals gewoonlijk werd er weer niets gezegd, nadat Helmut thuiskwam zaterdagochtend en zondagochtend toen zij alles besproken hadden… alles moest ik er uit trekken … zo niet leuk …
woensdag was de crematie… wij hadden Stan niet meegenomen… want het dringt niet tot hem door… hij is meer bezig met zijn klasgenootje van wie de opa overleden was …
Mijn schoonzus had een mooie gedicht voorgedragen tijdens de dienst
Liefde en vriendschap
Ze zeggen: ‘zij is gelukkig’
‘ze heeft er geen weet van’
ze leeft in haar eigen wereld’
Ik weet niet welke dag het is.
Wat er gebeurt ontgaat me.
Ik word omringd door vreemden
Zijn het mijn dochters of mijn zoons?
Waar is mijn man toch?
Ik moet de aardappels schillen
Ik roep de kinderen
ze antwoorden niet…
Waar zijn ze toch
De deuren zijn gesloten.
Ze zeggen: ‘komt u maar bij ons’
Vreemde stemmen omringen mij.
Waar is mijn eigen huis?
Ze zeggen: ‘ze is toch gelukkig’
‘ze heeft er geen weet van’
‘ze leeft in haar eigen wereld’
Maar soms is er een man, een vrouw, een meisje.
Ze legt een arm om mijn schouder
Ze geeft me een zoen zomaar….
ze omhelst me ….
Ik voel warmte en genegenheid.
Vriendschap.
Sommige dingen raken een mens dieper,
dan besef je pas de tijd.
Ze zijn nauwelijks onder woorden te brengen.
Ze heten: LIEFDE EN VRIENDSCHAP
ondanks een paar foutjes en een gruwelijk begin (wij konden niet bij Fleur zitten :'( ) was het een mooie dienst
